قله دارآباد
مشروح گزارش :
به نام خالق کوهستان
- نام برنامه:صعود قله دارآباد
- تاريخ اجراي برنامه: جمعه 26 /10/1393
- نام گروه: گروه كوهنوردي شهيد وركش
- سرپرست برنامه: جناب آقای امیرشکاری
- جانشین ، مسئول مخابرات و عکاس برنامه : آقای مهدی بشیری
- پشتیبان: جناب آقای ورکش
- نويسنده گزارش: طیبه طاهری
- اسامي همنوردان: آقایان : مجید قاری حیدری ، علیمراد مسعودی، محمد صالح خندق آبادی ، سیاوش معصومی ، مهدی بشیری، بهنام غلامی – خانمها : طیبه طاهری ، راضیه خجسته پور، الهام عباس زاده و خاطره تهرانی
- نوع و سطح برنامه:کوهپیمایی متوسط
- فصلهاي صعود و بهترين زمان اجراي برنامه: در فصلهای مختلف سال صعود انجام میگیرد.
- مبدأ شروع برنامه: پارکینگ دارآباد
- مسیر صعود و فرود : صعود از یال اصلی (پادگان نظامی) –فرود از شن اسکی منتهی به چشمه درازلش
- وضعيت آب و هوايي هنگام اجراي برنامه: هوا ابری همراه با وزش باد (درموقع صعود( و هوای صاف و آفتابی (درموقع فرود)
- لوازم مورد نیاز : کفش و پوشاک مناسب فصل( گورتکس – پلار – دستکش- کلاه – گتر) کوله پشتی یک روزه ـ عینک مناسب – باتوم ـ زیرانداز – یخ شکن – طناب انفرادی و کارابین پیچ ـ چراغ پیشانی و باتری اضافه ـ کارت بیمه ورزشی سال جاری – غذا ( ناهار و تنقلات) – بطری آب – فلاسک چای- کیف کمک های اولیه و کیت بقاء ، کارابین و طناب انفرادی
- هزينه برنامه:اعضا 5.000 تومان – عدم پذیرش مهمان (برنامه مختص اعضا)
- منابع تأمين آب آشاميدني: منبع آب ابتدای مسیر (کافه سربند غلاک) ، لوله آب موجود در دوراهی شن سیاه- درازلش ، چشمه درازلش
-
- جدول برنامه زمانبندی صعود و فرود :
جدول1-جدول برنامه زمانبندی صعود و فرود
جدول برنامه زمانبندی صعود
جدول برنامه زمانبندی فرود
ساعت 6:40
شروع حرکت از پارکینگ دارآباد
ساعت 11:45
حرکت از قله و شروع فرود
ساعت 8:45
پادگان نظامی
ساعت 12:15
شروع فرود از شن اسکی
ساعت 8:45 الی 9:05
توقف و استراحت
ساعت 13:00
انتهای مسیر شن اسکی
ساعت 11:15
قله
ساعت 13:15 الی 13:30
چشمه دراز لش- توقف و استراحت
ساعت 11:15 الی 11:45
استراحت درداخل جانپناه قله
ساعت 14:15
پارکینگ دارآباد -اتمام برنامه
- موقعیت جغرافیایی:
نقطه شروع كوهپيمايي در مسير دار آباد، دره دارآباد در شمالي ترين نقطه محله دارآباد واقع در شمال شرق تهران است . دره زيباي دارآباد از ارتفاع 1750 متر در شمال محله دارآباد شروع شده و تا ارتفاع حدود 2600 متر در جهت شمال و شمال غرب امتداد دارد. وجود چشمه هاي متعدد در طول مسیر،
آبشارهاي كوچك و بزرگ و حوضچه هاي زيبا، باغچه هاي سرسبز، دره هاي فرعي و وجود يك دشت كوچك در انتها، دره دارآباد را به يكي از زيباترين و جذاب ترين مسيرهاي كوهنوردي در بين مسيرهاي كوهستانی شمال تهران تبديل كرده است. با ورود به مسير كوهپيمايي، در ابتداي مسير كيوسك كوچكي با عنوان ” ايستگاه دوستداران طبيعت “ و پس از آن ايستگاه پليس كوهستان را در سمت راست مي بينيد.كمي جلوتر به يك تابلوي راهنماي مسير و يك پل سنگي مي رسيد.از اينجا سه راه يا سه مسير پيش رو خواهد بود :
1- مسير دره مقابل كه تا چند صد متر ادامه داشته و سپس غير قابل عبور مي شود. مسير دره، كوتاه اما بسيار زيباست و چشمه آبي نيز در اواسط دره وجود دارد. در انتهاي دره به يك آبشار كوچك مي رسيد.
2- مسير سمت چپ دره كه يك راه پاكوب نسبتاً عريض بوده و سرويس هاي بهداشتي نيز در ابتداي همين مسير قرار دارند. اين مسير نيز پس از مسافت نه چندان طولاني در انتها به سمت دره سرازير می شود.
3- مسير سمت راست با گذر از روي پل كه مسير اصلي كوهپيمايي دارآباد و در واقع مسير صعود به قله دارآباد می باشد. با عبور از يك پل سنگي در مسيري قرار مي گيريد كه شيب نسبتاً زيادي هم دارد. بعد از گذر از جلوي منبع های آب و حدود 100 متر جلوتر یک تابلوی راهنمای زرد رنگ در سمت راست ضمن معرفی محل، مسیر صعود به قله دارآباد را نیز به شما نشان میدهد. برای صعود به قله باید وارد یک راه پاکوب شوید که از میان درختان کاج عبور کرده و به روی یال میرود. با حرکت در این مسیر پاکوب، پس از حدود نیم ساعت به دوراهی با یک تابلوی راهنما میرسید. تابلوی راهنما مسیر سمت چپ را “چشمه درازلش، قله دارآباد،…” و مسیر مستقیم را “دره زیر برجک، حاجی آباد،…” نشان می دهد. به طور کلی دو مسیر صعود برای قله دارآباد وجود دارد :
-مسیر اول : رستوران سربند غلاک ، مسیر لوله آب ، یال شن سیاه و ادامه یال تا قله
-مسیر دوم : مسیر بعد از رستوران و قبل از اولین پیچ جاده که البته با تابلوی راهنما هم مشخص شده مسیر چشمه درازلش و بعد از آن هم درست روبروی چشمه یال را باید بالا رفت تا به یال اصلی قله رسید.
هر دو مسیر به قله می رسد. اما مسیر مستقیم از روی یال شن سیاه کوتاهتر بوده و در کمتر از یک ساعت و نیم شما را به روی خط الراس بالا در ارتفاع 2500 متر میرساند.
تصویر 1– مسیرهای صعود قله دارآباد
بر روی خطالراس که قرار بگیرید مناظر زیبای دو سوی خط الراس خستگی راه را از تنتان بهدر میکند. در شرق منطقه لواسان و در جهت شمالشرق نمای زیبایی از جاده فشم را میبینید که به سمت شمال امتدا دارد و روستاهای دو طرف این جاده. در همین جهت قله باشکوه دماوند در دور دستها قابل مشاهده خواهد بود در جهت شمال سرکچالها و سایر قلههای مرتفع البرز میانی قابل مشاهده خواهد بود. در جهت شمالغرب گردنه پیازچال را در امتداد تیغههای دارآباد و در جهت جنوب نمای زیبایی از شهر تهران که به احتمال قوی با نواری زرد رنگ از دود و آلودگی احاطه شده قابل مشاهده خواهد بود.
تصویر 2– نمایی از ابتدای خط الراس
با ادامه حرکت در مسیر پاکوب بر روی خطالراس، حدود 2 ساعت دیگر بر فراز “قله دارآباد” به ارتفاع 3160 متر خواهید بود. بر روی قله یک جانپناه سنگی کوچک قرار دارد که پناهگاه و مامن خوبی برای کوهنوردان در شرایط نامساعد جوی می باشد. پس از رسیدن به قله اگر همچنان مسیر خطالراس را در جهت شمالغرب ادامه دهید با گذر از تیغههای دیدنی دارآباد و عبور از قله های چمبره بند، سیاه بند و پیازچال بر روی خطالراس توچال قرار گرفته و از آنجا میتوان به سمت قله توچال ادامه مسیر داد. برنامه خطالراسی دارآباد به قله توچال یکی از برنامههای فنی و جذابی است که توسط افراد با تجربه در این منطقه اجرا می شود. پیمایش خطالراس از قله دارآباد تا قله و یا گردنه پیازچال بهطور متوسط چهار تا پنج ساعت و از پیازچال تا قله توچال حدود سه ساعت زمان میبرد. از گرنه پیازچال تا پناهگاه کلکچال نیز حدود یک ساعت و نیم راه است. قابل ذکر است که گذر از تیغههای دارآباد و اجرای این برنامه خطالراسی بخاطر نکات فنی و خطرات بالقوه آن، نیاز به مهارت و تجربه بالا دارد.
- اطلاعات کلی در مورد قله دارآباد:
قله دارآباد یا مونگ چال شرقی ترین قله خط الراس توچال می باشد. این قله در رشته کوه البرز در بخش مرکزی واقع شده و در جنوب شرقی قله توچال به فاصله ۸ کیلومتری از آن قرار دارد. ارتفاع این قله حدودآ ۳۱۸۵ متر می باشد که توسط یک خط الرآس وپس از عبور از تیغه های آن به قله توچال متصل می شود. در سمت چپ به فاصله حدودآ ۲۴۰۰ مترقله کلکچال به ارتفاع ۳۳۱۰ متر قرار دارد.
تصویر 3– مسیرهای صعود قله دارآباد
- تیغه های دارآباد :
آنچه به عنوان تيغه دارآباد شناخته مي شود، خط الراسي بسيار باريك و عمدتا صخره اي بين قلل دارآباد و لزون شرقي مي باشد كه از چندين قله اصلي و فرعي صخره اي تشكيل شده است. مهمترين آنها از شرق به غرب عبارتند از: چپ دره، چنبره بند، شهربانو كشك، سياه بند و بند لاركرور. جذابيت هاي خاص اين مسير باعث مي شود كه پيمايش آن خالی از لطف نباشد. تيغه های دارآباد علاوه بر باريك و سنگي بودن، داراي مسيري نسبتا طولاني است و از اين نظر پيمودن آن علاوه بر جنبه فني تا حدود زيادي استقامتي است و اگر صعود تا قله دارآباد و فرود از لزون را به آن اضافه كنيم، اهميت آمادگي و زمانبندي مناسب بيشتر آشكار مي شود. با اين اوصاف با يك آمادگي نسبي و البته آشنايي به مسير به راحتي در يك روز قابل اجراست. این مسير از ۳ بخش عمده تشكيل شده است:
1.از قله دارآبادتا گردنه بعد از قله چنبره بند، اين بخش از رويتيغه و يا از كنار آن كه پاكوبي در سمت چپ است قابل پيمودن است. تنها مشكل آن فرود از چند شكاف بعد از قله چپ دره است كه از اين جهت مسير تراورس داراي ارجحيت است.
-
تصویر 4– نمایی از تیغه های دارآباد-بخش اول مسیر- عکس از اینترنت (وبلاگ قله های مه گرفته)
2.از قله چنبره بند تا سياه بند و گردنه زين اسبي، اين بخش اگرچه داراي يك پاكوب در سمت راست است، اما شايد ساده ترين بخش مسير بوده و به آساني و با چند درگيري نه چندان جدي باسنگ قابل پيمودن است .تنها نكته اين قسمت فرود از قله سياه بند به سمت زين اسبي است كه بايد در مسير يابي دقت كرد.
تصویر 5– نمایی از قله سیاه بند – عکس از اینترنت (وبلاگ قله های مه گرفته)
3.از زين اسبي تا لزون، بعد از گردنه زين اسبي كه تنها بخش غير صخره اي مسير است، به بند لاركرور با چندين صخرهغول پيكر مي رسيم. اين قسمت را مي توان فني ترين بخش تيغه به حساب آورد و ترجيحا و به خصوص در برنامه يك روزه از سمت چپ تيغه به وسيله پاكوب مشخصي تراورس مي شود. بعداز عبور و رسيدن مجدد روي خط الراس تيغه هاي مسير را مي توان تمام شده فرض كرد و از آنجا به بعد تا قله لزون تنها نكته سربالايي نفس گيري است كه به هر صورت بايد آنرا پيمود.
- شرح برنامه:
امروز جمعه ، بیست و ششم دی ماه 1393 ، مقصد قله دارآباد است : شرقی ترین قله شمال تهران .با وجود زانو دردی که از صعود هفته پیش برایم به یادگار مانده ، ترجیح می دهم برنامه را از دست ندهم و راهی برنامه شوم تا انشالله سومین صعودم را به این قله تجربه کنم. دوصعود پیشین کاملا موفقیت آمیز بوده اند و این باعث شده که خاطره خوبی از این قله در ذهنم نقش بندد. به دلایل ذیل در بین قله های شمال تهران شخصا به صعود قله دارآباد بسیار علاقه مندم .حتی اگر بارها و بارها انجام شود.
1.عدم وجود کافه ها و رستوران های متعدد در طول مسیر
2.خلوت و بکر بودن مسیر در مقایسه با سایر مسیرهای کوهپیمایی شمال تهران
3.وجود خط الراس در دو ساعت انتهایی مسیر و در نتیجه دارا بودن امکان دویدن به سمت قله با تمام قدرت ( که متاسفانه از عادات ناپسند اینجانب در کوهپیمایی می باشد) !!!!!!!
4.دارا بودن نمای دماوند و همچنین روستاهای منطقه لواسانات (البته در صورت مساعد بودن شرایط جوی) تقریبا از میانه راه ( از ابتدای خط الراس)
5.وجود مسیر جاده ای با شیب بسیار کم در منتهی علیه شرقی خط الراس که برای فرود بسیار مناسب است.
6.و البته : موفقیت در رسیدن به قله در تمامی صعودهای پیشین
برنامه راس ساعت 6:40صبح با حضور همنوردان (7نفر شامل سرپرست و 6 نفر عضو) از پارکینگ دارآباد شروع شد.سه نفر از افراد موفق نشده بودند خود را به موقع به محل قرار برسانند که قرار شد پس از رسیدن به محل پارکینگ به همراه جانشین به گروه ملحق شوند. در ابتدای مسیر هوا کاملا تاریک بود و هنوز اثری از روشنایی صبحگاهی مشاهده نمی شد. در ابتدای مسیر تابلویی نه چندان خوانا مشاهده می شود که مسیرهای صعود به قله دارآباد بر روی آن ترسیم شده است.
تصویر– 6نمایی از تابلوی تابلویی نه چندان خوانای ابتدای مسیر!!-عکس از اینترنت
پس از توقف بسیارکوتاهی که در کنار منبع های آب و تنها رستوران موجود در مسیر (کافه سربند غلاک) برای کم کردن لباس داشتیم به سرقدمی آقای غلامی به پیمایش مسیر ادامه دادیم. در همین لحظات بود که طبق آنچه انتظارش را داشتم وظیفه گزارش نویسی به فرمان سرپرست (طبق معمول) به بنده واگذارشد!
تصویر 7– نمایی از محل منبع های آب- عکس از اینترنت
کافه سربند غلاک به عنوان تنها رستوران موجود در مسیر طبق معمول پذیرای طبیعت گردان و کوهنوردانی است که مسیر دارآباد را برای پیمایش انتخاب کرده اند. به اعتقاد بنده یکی از جذابیت های مسیر کوهپیمایی دارآباد همین مسئله است : عدم وجود کافه ها و رستوران های متعدد که انواع آلودگی های صوتی و تصویری را در کوهستان به وجود می آورند!! مسئله ای که در عبور از کفی های سایر مسیرهای کوهپیمایی شمال تهران ( علی الخصوص مسیر دربند و مسیر درکه) بسیار آزاردهنده است. کافه های پر تعداد با صداهای گوشخراشی که سکوت کوهستان را از بین می برد و خوراکی های غیر بهداشتی و … که خوشبختانه در مسیر دارآباد خبری از آنها نیست.
تصویر 8-نمایی از تابلوی راهنمای کافه سربند غلاک- عکس از اینترنت
پس از گذشت حدود نیم ساعت به محلی می رسیم که از باید از مسیر سنگچین جدا شده و از بین درختان کاج به سمت مسیر صعود قله ادامه راه دهیم ( مسیر محوطه سازی شده و سنگچین گذاری شده به باغچه خلیل منتهی می شود که مقصد ما نیست) .
تصویر 9-نمایی از محل ذکرشده- عکس از اینترنت
در همین حین دوستانی که دیرتر از ما حرکت کرده بودند به ما ملحق شدند. طبق اعلام قبلی و یادآوری پیامکی سرپرست در شب قبل از برنامه ، قرار نیست توقفی برای صرف صبحانه داشته باشیم. بنابر این به پیمایش ادامه می دهیم. شیب های تند ابتدای مسیر را یکی پس از دیگری پشت سر می گذاریم. کمی قبل از رسیدن به محل پادگاه نظامی توقف پنج دقیقه ای برای نوشیدن آب داریم. نفرات کاملا ساکت هستند و تنها صدایی که از گروه شنیده می شود صدای صحبت های سرپرست و البته بیشتر جانشین است که طبق معمول از خاطرات صعودهای پیشین خود سخن می گویند و البته قرار صعودهای آینده!
نقطه مهم شماره 1- ساختمان متروکه نظامی (پادگان) و ابتدای خط الراس
ساعت حدود هشت و چهل و پنج دقیقه است که به محل ساختمان متروکه نظامی (پادگان) می رسیم. به فرمان سرپرست بیست دقیقه توقف برای استراحت و تجدید قوا داریم.
از همین ابتدا نگرانم که مبادا طبق معمول زانوی آزرده در فرود همراهیم نکند. بنابراین پیشنهاد خود برای تغییر مسیر فرود (فرود از مسیر جاده خاکی منتهی به بیمارستان ارتش به جای فرود از یال اصلی و یا فرود از مسیر شن اسکی) را رسما با مقامات برنامه ! مطرح می کنم. ابتدا با جانشین و سپس با سرپرست! متاسفانه رایزنی ها به جایی نمی رسد و پیشنهاد بنده مورد پذیرش قرار نمی گیرد . در نهایت پس از صحبت با سرپرست به این نتیجه می رسم که باید تابع تصمیم ایشان باشم.
پس از آن به سرقدمی جانشین ادامه مسیر می دهیم. نسیم ملایمی شروع به وزش کرده است. از این به بعد مسیر خط الراسی می شود و مایه خوشحالی است که دیگر از آن شیب های تند خبری نخواهد بود. در بین راه طبق معمول خاطرات مرور می شوند . رفته رفته نسیم ملایم به باد تبدیل می شود و مجبور می شویم از پوشاک ضد باد (کاپشن های گرتکس) استفاده کنیم. بادی که سرعت آن توسط سرپرست و جانشین حدود 10 الی 15 متر برثانیه برآورد می شود.
تصویر 10– نمایی از نفرات در حال حرکت- ابتدای خط الراس و در مجاورت فنس ها
بر روی خط الراس کم کم آثار برف را مشاهده می کنیم .هر چند اندک ولی باعث خوشحالی تعدادی از همنوردان می شود. در راه به گروه نسبتا پرتعدادی برمی خوریم که پشت سرما در حال صعود هستند. در سمت راست منظره قلل البرز مرکزی که کمی تا قسمتی در ابر فرو رفته اند مشاهده می شود. سرپرست به دهلیزهای سرکچال ها و خلنو اشاره می کنند و آنها را به نشان می دهند. تنها یک چیز کم داریم : منظره دماوند!!!! متاسفانه به دلیل ابری بودن هوا توفیق زیارت گنبد گیتی را نداریم و این مایه بسی افسوس است . در سمت چپ هم قله کلکچال و کمی آن طرف تر لزون ها قابل مشاهده می باشند. کمی جلوتر که می رسیم قله از دور دست پیداست و کاملا در مه فرو رفته است. پیش بینی سرپرست برای وجود باد شدید روی خط الراس به حقیقت می پیوندد و نسیم آرام و باد ملایم هم رفته رفته به باد شدیدی تبدیل می شود که کم کم توانایی حرکت را از افراد می گیرد. هر چه به قله نزدیکتر می شویم شرایط جوی نامساعدتر می شود و باد شدیدتر.
تصویر 11– نمایی از نفرات در حال حرکت- روی خط الراس
نقطه مهم شماره 2- جانپناه روی قله
بالاخره به مقصد می رسیم. داخل جانپناه بسیار شلوغ است. طوری که برخی از همنوردان مجبور می شوند برای نشستن به طبقه بالای جانپناه بروند. حدود نیم ساعت در داخل جانپناه توقف می کنیم و پس از استراحت و تجدید قوا و البته دریافت جوایز صعودی که از طرف پشتیبان تدارک دیده شده است به بیرون جانپناه می رویم تا عکس یادگاری خود را بگیریم.
تصویر 12– عکس یادگاری ما در کنار جان پناه دارآباد
پس از گرفتن عکس فرود را آغاز می کنیم . کم کم باد هم از بین می رود و شرایط جوی بهتر می شود. هنوز هم نگرانم که مبادا طبق معمول زانوی آزرده در فرود همراهیم نکند. بالاخره به ابتدای مسیر فرود از شن اسکی می رسیم (شن اسکی منتهی به چشمه درازلش) و نگرانی من به اوج خود می رسد. اما خلاف آنچه در ذهن دارم اتفاق می افتد. سرپرست صبورانه سعی می کنند نحوه فرود از شن اسکی را به ما آموزش دهند. صبر و حوصله ایشان در امر آموزش واقعا ستودنی است و جای تشکر دارد. بالاخره پس از طی مسیر شن اسکی به پاکوب منتهی به چشمه درازلش می رسیم و پس از حدود پانزده دقیقه استراحت به پیمایش ادامه می دهیم.
تصویر 13-نمایی از نفرات در حال فرود
هوا کاملا آفتابی شده است. ساعت حدود چهارده و پانزده دقیقه است که به محل منبع آب می رسیم و در نهایت برنامه در ساعت 14:30 دقیقا راس زمان پیش بینی شده به اتمام رسید.
- با آرزوی تکرار چنین برنامه هایی و امید به این که دوستان هم گروهی ، استقبال گرمی که از سایر برنامه ها دارند از برنامه های کوهپیمایی نیز داشته باشند و شاهد حضور پر تعداد آنها در این برنامه ها باشیم.
- پی نوشت :
- تشکر ویژه از سرپرست محترم جناب آقای امیرشکاری
- تشکر از عکاس محترم برنامه بابت ارسال عکسها
- تشکر از کلیه همنوردان محترم
منابع :
– وبلاگ نشاط کوهستان- زنده یاد پرویز ستوده شایق
– گزارش برنامه صعود قله دارآباد(8 خرداد 88) –وبسایت گروه کوهنوردی شهید ورکش(سایت قدیم)
– معرفی مسیرهای کوهپیمایی شمال تهران، مسیر دارآباد – روزنامه ایران
– وبلاگ قله های مه گرفته، حسام محرر
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.