قله دارآباد
جاذبههای تور: کوهپیمایی در ارتفاعات البرز مرکزی و مسیر یال شن سیاه
سفرنامه به روایت یکی از همسفران:
گزارش صعود به قله دارآباد
مسیرهای دسترسی به پارکینگ دارآباد
با خودروی شخصی: با توجه به مبدا حرکت، باید به دارآباد رفته و از طریق خیابان شهید پورابتهاج و سپس خیابان شهید محبی در سمت چپ، خود را به دره دارآباد و ابتدای مسیر کوهپیمایی برسانید.
اگر از جنوب به سمت شمال تهران میروید، بزرگراه شهید صیاد شیرازی بهترین گزینه برای رسیدن به دارآباد است. بزرگراه صیاد شیرازی را تا انتها رفته و در سهراهی انتهای بزرگراه، به سمت چپ گردش کنید تا وارد خیابان صنایع شوید. خیابان صنایع را نیز تا انتها رفته و با گردش به راست به سمت بزرگراه ارتش بروید. در ابتدای بزرگراه ارتش، با توجه به تابلوی راهنما، میدان را دور زده و به سمت نیاوران تغییر جهت دهید. با حرکت به سمت نیاروان، حدود یک کیلومتر پائینتر تابلوی دارآباد را در سمت راست و نبش خیابان شهید سباری میبینید. خیابان شهید سباری را نیز تا انتها رفته، سپس با گردش به راست وارد خیابان شهید پورابتهاج و دارآباد شوید.
با خودروهای عمومی: از میدان تجریش با اتوبوسهای شرکت واحد و یا تاکسی خود را به دارآباد رسانده و با کمی پیاده روی در خیابان شهید پورابتهاج و سپس خیابان محبی، خود را به دره دارآباد برسانید.
طبق برنامه، قصد صعود به قله دارآباد تهران در تاریخ 7/3/1395 را داشتیم، و قرار بود ساعت 7 صبح روز جمعه در پارکینگ دار آباد جمع شویم.
تعداد افراد گروه 17 نفر بود. یکسری از دوستان سر موقع و حتی زودتر به محل قرار رسیدند و دو سه نفری کمی دیرتر. تعدادی از اعضای گروه آمادگی خوبی برای صعود داشتند و تعدادی دیگر صعود اولی بودند و تعدادی هم در حد متوسط بودند. بعد از معرفی دوستان و آشنا شدن، و تعیین عقب دار و جلودار ساعت 7:10 شروع به حرکت کردیم.
با ورود به مسیر کوهپیمایی، در ابتدای مسیر کیوسک کوچکی با عنوان “ایستگاه دوستداران طبیعت” و پس از آن ایستگاه پلیس کوهستان را در سمت راست میبینید. کمی جلوتر به یک تابلوی راهنمای مسیر و یک پل سنگی میرسید.
مسیر مورد نظر ما سمت راست دره هست که با گذر از روی پل که مسیر اصلی کوهپیمایی دارآباد است، وارد آن می شویم. با عبور از پل، وارد مسير لبه چينی شده و تا قهوه خانه ی سریند غلاک ادامه میدهیم. ساعت 7:30 به قهوه خانه رسیدیم.
امکانات قهوه خانه شامل، سرویس بهداشتی، چند مغازه و آب آشامیدنی که درون تانکی در کنار مسیر می باشد. در این مکان تابلویی زرد رنگ که شامل اطلاعات مسیر می باشد نصب شده است.ارتفاع این مکان 1874 متر است.
بعد از یک ربع توقف در محل سربند غلاک، شروع به حرکت کردیم. کمی جلوتر یک تابلوی راهنمای زرد رنگ دیگری هست که ضمن معرفی محل، مسیر صعود به قله دارآباد را نشان میدهد. این مکان دره زردبند نام دارد و ارتفاع آن 1893 متر است.
برای صعود به قله باید وارد یک راه پاکوب شوید که از میان درختان کاج عبور کرده و به روی یال میرود. با حرکت در این مسیر پاکوب، پس از حدود نیم ساعت و در ساعت 8:22 به دوراهی با یک تابلوی راهنما میرسید. نام این محل سر یال شن سیاه است که ارتفاع آن 2160 متر است. تابلوی راهنما، مسیر سمت چپ را “چشمه درازلش، قله دارآباد، …” و مسیر مستقیم را ” دره زیر برجک، حاجی آباد، … ” نشان میدهد.
هر دو مسیر به قله راه دارد. ما مسیر مستقیم، از روی یال شن سیاه، را انتخاب کرده و ادامه می دهیم. در طول مسیر و قبل از خط الراس ساعت 8:45 به لوله آب قطوری رسیدیم که وسط آن را شیر آبی نصب کردند تا بتوانیم از آب چشمه ای که داخل لوله جریان دارد استفاده کنیم. تنها چشمه ای که در طول مسیر وجود دارد همین چشمه هست. پس حتما قمقمه های آب را همینجا پر کنید. در همین محل هم توقفی کوتاه برای صرف صبحانه داشتیم. و ساعت 9:08 به حرکت ادامه دادیم.
سرپرست گروه، در تمام طول مسیر، این فرصت را به تمام اعضای گروه میدادند که سرقدم بودن را تجربه کنند.
مسیر پاکوب روی یال شن سیاه کاملا مشخص است و اگر همین مسیر را ادامه دهیم و بالا برویم به سیم خاردارهای پادگان نظامی میرسیم. از سیم خاردارها عبور کردیم و دوباره حرکت را از روی یال به سمت بالا ادامه دادیم تا در ساعت 10 به مکان مسطحی رسیدیم که کمی بالاتر از آن ایستگاه سرباز مشخص است.
در همین حین متاسفانه یکی از همنوردان دچار حالت تهوع شد. که بعد از پرس و جو از دلیل آن متوجه شدیم که برای صبحانه شیر میل کردند. ایشان هم کمی استراحت کردند تا حالشان بهبود پیدا کند. یکی از دوستان ( آقای مولایی) مثل برنامه گذشته صعود قله سر سیاه غار، یک عدد ملون به همراه خود آورده بودند که دوباره تعجب همگان را برانگیختند و کام همه دوستان را شیرین کردند.
خلاصه بعد از یک ربع استراحت و عکاسی و تجدید کرم ضد آفتاب و … ساعت 10:15 به حرکت ادامه دادیم تا ساعت 10:50 به خط الراس در ارتفاع 2980 متری رسیدیم . اما چون دوباره حال دوستمان بد شد مدتی آنجا توقف داشتیم تا ایشان به همراه سرپرست صبور و با مسولیت برنامه ، خودشان را به ما برسانند. در همین حین ما دوباره مشغول عکاسی و مشاهده مناظر اطراف بودیم. هنگامی که آن همنورد با حال بد و سرپرست گروه به ما رسیدند و بعد از کمی استراحت تصمیم بر این شد که این همنورد عزیز ما همانجا بمانند تا ما به قله برویم و برگردیم…
ساعت 11:10 به حرکت بر روی خط الراس ادامه دادیم.
بر روی خطالراس که قرار بگیرید مناظر زیبای دو سوی خط الراس خستگی راه را از تنتان بهدر میکند. در شرق شهر لواسان و دریاچه سد لتیان و در جهت شمالشرق نمای زیبایی از جاده فشم را میبینید که به سمت شمال امتدا دارد و روستاهای دو طرف این جاده. در همین جهت قله باشکوه دماوند را در دور دستها میبینید که خودنمایی میکند. در جهت شمال سرکچالها را میبینید و سایر قلههای مرتفع البرز میانی. در جهت شمالغرب گردنه پیازچال را در امتداد تیغههای دارآباد میبینید و در جهت جنوب نمای زیبایی از شهر تهران. به نظر من در تمام طول مسیر، خط الراس بهترین و راحت ترین و زیباترین و رویایی ترین مسیر دارآباد بود .
در حین حرکت بر روی خط اراس دیدیم که دوست همنوردمان که حالش بد شده بود، شروع به حرکت کرده و قصد قله را دارد که این حکایت از این داشت که حالشان بهبود یافته است و مهمتر از آن اعتماد به نفس ایشان بود .
بالاخره در ساعت 12:40 به قله دارآباد به ارتفاع 3160 متری رسیدیم.
بر روی قله یک جانپناه سنگی کوچک قرار دارد که میتواند پناهگاه و مامن خوبی برای کوهنوردان در شرایط نامساعد جوی باشد.
اما به دلیل نبودن جا در این جانپناه ، تصمیم گرفتیم بیرون از جانپناه بنشینیم. بعد از مدتی دوست همنوردمان هم با حالی خوش و سر حال به ما پیوست که باعث خوشحالی ما شد.
پس از فتح قله اگر همچنان مسیر خطالراس را در جهت شمالغرب ادامه دهید با گذر از تیغههای دیدنی دارآباد و عبور از قله های چمبره بند، سیاه بند و پیازچال بر روی خطالراس توچال قرار گرفته و از آنجا میتوانید به سمت قله توچال ادامه مسیر دهید. برنامه خطالراسی دارآباد به قله توچال یکی از برنامههای فنی و جذابی است که کوهنوردان با تجربه در این منطقه اجرا میکنند. پیمایش خطالراس از قله دارآباد تا قله و یا گردنه پیازچال بهطور متوسط چهار تا پنج ساعت و از پیازچال تا قله توچال حدود سه ساعت زمان میبرد. از گردنه پیازچال تا پناهگاه کلکچال نیز حدود یک ساعت و نیم راه است. قابل ذکر است که گذر از تیغههای دارآباد و اجرای این برنامه خطالراسی بخاطر نکات فنی و خطرات بالقوه آن، نیاز به مهارت و تجربه بالای کوهنوردی دارد.
بعد از خوردن ناهار و خواندن نماز و عکاسی، ساعت 13:30 به سمت پایین و از همان مسیری که آمدیم، برای برگشت شروع به حرکت کردیم.
برای برگشت یک مسیر دیگری هم بود که به سمت چشمه میرفت و قسمتی از آن شن اسکی بود اما به دلیل آماده نبودن بعضی از همنوردان از این مسیر نرفتیم.
در ساعت 17:50 به سربند غلاک رسیدیم که توقفی برای استراحت و … داشتیم و دوست همنوردمان که در طول مسیر صعود حال بدی به او دست داده بود، همه دوستان را به صرف بستنی مهمان کردند. و دوباره کام اعضای گروه شیرین شد. بعد از 20 دقیقه استراحت ، ساعت 18:30 همه اعضای گروه به سلامت به محل پارکینگ رسیدیم و از همدیگر خداحافظی کردیم.
نکات مفید
بنا بر تجربه ای که در این برنامه کسب کردم توصیه میکنم برای این صعود البته به مقدار آب مصرفیتان به خاطر نبودن چشمه زیاد در طول مسیر یال شن سیاه، از ابتدا تا قله با وجود چشمه ای که در گزارش معرفی کردم حداقل 1.5 لیتر آب و برای برگشت هم همین مقدار آب لازم است. پس با برنامه ریزی و زمانبندی مناسب برای صعود، قمقمه و آب کافی به همراه داشته باشید.
تجربه دیگرم استفاده از مواد غذایی سالم و مطمئن هست. به هیچ وجه شیر میل نکنید. حتما از غذاهای خانگی و سالم استفاده کنید.
و در نهایت به نظرم همیشه فرود سخت تر از صعود هست چون کوهنورد مقداری از انرژی خود را برای صعود مصرف کرده و خسته تر هست و یا کمبود آب و مسایل دیگر به او فشار می آورد پس در هنگام فرود دقت بیشتری لازم هست و اعتماد به نفس نقش مهمی دارد. اعتماد بنفس داشته باشید و در مواجهه با مسیرهای ناهموار به خود ترس راه ندهید اما در کوهستان هرگز بیشتر از توانائیهای خود گام برندارید. موارد ایمنی را همیشه لحاظ کنید و در کوه سهل انگاری نکنید چرا که گاهی بدترین حادثهها از کوچکترین سهلانگاریها بوجود میآید! آنگاه که بر فراز قله ها می ایستیم غرور و ضعف را از درون خود دور کنیم و از خداوند متعال که اجازه رسیدن به چنین لحظه ای را به ما ارزانی می دارد سپاسگزار باشیم.
حرف آخر
یک کوه نورد یاد میگیرد که چه در زندگی و چه در کوه باید با قدمهای محکم یکنواخت و ثابت به سمت هدف حرکت کرد، یاد میگیرد که باید در مسیر حرکتش از زیباییهای اطرافش هم لذت ببرد، یاد میگیرد که فقط میتواند به خودش تکیه کند، یاد میگیرد که در موقع خستگی و در اوج نا امیدی یک تجدید قوای کوچک میتواند دوباره امید و قدرت رسیدن به هدف را به او باز گرداند و مهمترین نکته این که یاد میگیرد که فقط پشتکار و تحمل خستگی میتواند او را به قله و هدفش برساند.
در طول مسیر، وجود کوه های اطرافمان و قله دماوند که بودن آن دلگرمی خاصی برای من بود و تعلق خاصی به آن دارم و گیاهان خوش عطر آویشن و کاکوتی و …، مرا به وجد می آوردند. و حیف از اینکه فرصتی برای جمع آوری آنها نبود .
در طول کوهپیمایی و به خصوص در اواخر مسیر صعود قله، سکوتی عظیم انسان را فرا میگیرد، سکوتی وصف نشدنی. سکوتی که بی شک مورد ستایش است. سکوتی که عین عبادت است. سکوتی که دیگر نشانی از منیت و دوئیت نیست. سکوتی که سراسر، اوست …
هان اي كوه بلند
اي سراپا همه پند
از تو اين تجربه آموخته ام
كه نلرزد دلم از غرش ارابه سنگين زمان
و هراسي ندهم راه به دل از توفان
كاه بودن ننگ است …
كوه مي بايد بود …
همیشه با یاد او گام بردارید و در پناه حق باشید
گزارش نویس : زینب مشاعی
تاریخ اجرا: 7 خرداد 1395
محل تجمع: پارکینگ دارآباد
ساعت حرکت: 7:00 ق.ظ
محل بازگشت: پارکینگ دارآباد
لوازم مورد نیاز: لیوان شخصی, کارت شناسایی عکس دار, لوازم شخصی, پول نقد و کارت بانکی, کوله پشتی, لباس مناسب فصل, باتوم, کفش کوهپیمایی, وعده های غذایی یک روز, طناب انفرادی و کارابین پیچ, بادگیر
رهتوشه پیشنهادی: دوربین عکاسی, زیرانداز تک نفره, عینک آفتابی, کلاه نقاب دار, قمقمه آب, فلاکس کوچک چای
درجه سختی تور: 3 راهنمای درجههای سختی
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.