قله توچال
بنام خدا
نام برنامه : صعود قله توچال از جبهه شمالی
روستای ایگل در منطقه فشم که پس از عبور از کوچه باغها در منتهی الیه دره به ابتدای یال صعود می رسیم
ارتفاع قله : 3963 متر
مكان : روستای ایگل
.
نام گروه : شهید ورکش
تاریخ اجرای برنامه : 23 خرداد 1392
سرپرست برنامه : عبدالله عزیزالهی
عکاس برنامه : عبدالله عزیزالهی
اسامی همنوردان : آقایان:محمود بهروز – مهدی کاوندی – مهدی بشیری – وحید پرویزی- شباهنگ – فرشید داوودی (مهمان) – رامین داوودی (مهمان) خانم ها: عرب گل
نوع و سطح برنامه :3 ( سنگین )
مدّت زمان صعود : سه ساعت تا ابتدای خط الراس و 4 ساعت صعود تا قله
فصل های صعود و بهترین زمان اچرای برنامه :در فصل های مختلف از این مسیر می توان قله توچال را صعود کرد اما صعود زمستانه این مسیر سنگین و دشوار است و نیاز به افراد ورزیده و آماده با تجهیزات کامل دارد. بهترین زمان ماه اواخر اردیبهشت ،خرداد و مهرماه می باشد.
مبدا شروع برنامه :ساعت 04:30 ، فلکه چهارم تهرانپارس
چگونگی دسترسی به منطقه :با خودرو در جاده ی آسفالته تا روستای ایگل و بعد از آن شروع پیاده روی و کوهنوردی!
وضعیت آب و هوایی هنگام اجرای برنامه : صاف و آفتابی و وزش باد در ارتفاع.
تجهیزات مورد نیاز: پوشاک مناسب فصل، چراغ پیشانی ، طناب انفرادی ، آب و تغذیه کافی و . . .
امنیت و امداد برنامه : آنتن دهی ایرانسل و همراه اول در بیشتر مسیروجود دارد. امنیت دارد.
منابع تامین آب آشامیدنی : در بین راه هیچ جشمه آبی وجود ندارد!
——————————————————–
این برنامه با عنایت ایزد متعال و با لطف همنوردانی مصمم و با انضباط و در فضایی صمیمی و بیاد ماندنی، در موعد مقرر برگزار و قله توچال در ساعت 14 صعود شد و گزارش این برنامه بشرح ذیل تقدیم دوستان می شود:
همه اعضای تیم طبق اعلام قبلی و سر ساعت در محل تعیین شده یعنی فلکه چهارم تهرانپارس حاضر شدند! اینکه این وقت شناسی از انضباط خودشون بود یا تهدیدات سرپرست ،الله و اعلم !
بهرحال ما سر ساعت چهار و نیم بامداد به سمت روستای ایگل حرکت کردیم. بخاطر صعود نیمچه زمستانه سال قبل همین مسیر، تا حد زیادی تایم برنامه وزمان تقریبی صعود دستم بود. پنج و نیم رسیدیم مسجد روستا و بلافاصله هم به سمت ابتدای یال صعود حرکت کردیم. خنکای صبحگاهی روستای ایگل و باغات آن حال و هوای خاص خود را دارد که تا در آن موقعیت نباشی درک و لمس آن از محالات است. کمی نگران همنورد 17 ساله مان ( رامین داوددی – فرزند آقا فرشید ) بودم . با اینکه نوجوان فرز و چابکی ست و قریب یکسال هم بصورت سالنی کار سنگنوردی می کند و یکبار هم توچال را از مسیر جنوبی صعود کرده است با اینحال در چنین برنامه ای برای من محک نخورده بود ، دقیقه و ساعتهایی که گذشت نظر مرا نسبت به او عوض کرد. پشت سر من قدم به قدم و صبورانه آمد تا خود خود قله ! بی هیچ اعتراض و یا غرو لندی! – ماشاء الله به رامین !
حدود ساعت هفت در ابتدای آن یال کذایی خرکی که صعودش تا ابتدای خط الراس قریب به سه ساعت زمان می برد مختصر معارفه ای انجام شد و صبحانه را خوردیم. از اعضای تیم تعدادی را قبلا دیده و برنامه مشترک اجراء کرده بودیم و تعدای را هم برای اولین بار می دیدم. به تریپ ظاهر و حرکات بچه ها که دقت می کردم بنظرم تیمی یکدست و منضبط فراهم آمده بود. طبعآ دغدغه هایم نیز کمتر ! آرام آرام با همان تایم تقریبی سه ساعت تا ابتدای خط الراس صعود کردیم با دقایقی استراحت! دورنمای مسیر طولانی تا قله برای من که بسیار جلوه گری داشت و برای دیگران نیز قطعآ همین گونه بود. از نگاه دوربین خاطراتی را ثبت کردیم و ادامه حرکت به سمت سنگ چین ها . مابقی راه از سنگچین ها تا قله تمامآ سنگ و سقلمه های ریز و درشت و ریزشی که احتیاط بیشتری را می طلبید بخصوص در شیبهای تند مسیر .
پیمایش این مسیر بخصوص در فصول گرم با توجه به نبود آب و چشمه در مسیر مستلزم همراه داشتن آب کافیست. و این موضوعیست که خوشبختانه با تهدیدات قبل از برنامه سرپرست ! و ممنوعیت ایثارگری آب و چتر بازی ، بخوبی مدیریت شد و هر یک از اعضای تیم بمقدار کافی آب و نوشیدنی همراه داشت !
در میانه راه و بعد از سنگ چین ها دنبال بهانه ای بودم تا یک نفر را جریمه کنم و وادارش کنم که در شیرپلا و یا دربند برای سایرین ” رانی و نوشیدنی ” بخرد! چه بهانه ای بهتر از طناب انفرادی و کارابین! در یکی از استراحتهای بین راهی از همه اعضاء خواستم طنابچه ها و کارابین خود را بیرون بیاورند! همه همراه داشتند هم طناب و هم کارابین! توطئه سرپرست خنثی شد و نتیجه عکس داد! پیشنهاد کردم که اعضای تیم بعنوان تشویق بابت همراه داشتن طنابچه و کارابین یک نوشیدنی خنک مهمان سرپرست. همه خوشحال شدند ولی من در دلم یاد داستان مرغابی و لاک پشت افتادم و در دل گفتم ” لعنت به زبانی که بی موقع باز شود !!!
خوش خوشان ادامه صعود تا قله . به گمانم حدود ساعت چهارده و پانزده دقیقه بود که رسیدیم قله . ریتم و نواخت حرکت به گونه ای بود که با رسیدن به قله هم احساس خستگی نداشتم و از شادمانی و آرامش سایر دوستان استنباطم این بود که آنان نیز هنوز سرشار از انرژی هستند. اگر هم نبودند باز همگامی و خویشتنداری شان قابل تحسین بود.
تیمی آرام ، مصمم ، منضبط ، صمیمی و صبور !
بچه ها همگی خسته نباشید ! همه تون عالی بودید : فرشید – رامین – بشیری – شباهنگ – عرب گل – پرویزی – بهروز –کاوندی.
تصاویر برنامه بزودی . . .
نقد و بررسیها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.